ارتفاعش به ۳۲ ارش می‌رسید، سوّمی، که مربع بود، شصت ارش ارتفاع داشت. این دیوار را از سنگ خارا ساخته بودند و چنین بنظر می‌آمد، که اعتنائی بزمان ندارد. هرکدام از اضلاع دیوار دارای دروازه‌ای بود از مفرغ و در پهلوی هر دروازه محجّری به بلندی بیست ارش. در مشرق بفاصلۀ چهار پلطر (۱۲۰ مطر) کوه شاهی است و مقبرۀ شاهان در آنجا است. این سنگی است، که در درون آن دخمه‌هائی (۸۶)- شوش، پایۀ ستونی (دیولافوا، صنایع قدیمه، ج ۲)
کنده‌اند، تا تابوت‌ها را در آنجا نهند. هیچ‌گونه معبری، که با دست انسان ساخته شده باشد، بدرون آن هدایت نمی‌کند و تابوت‌ها را بوسیلۀ ماشینی بدرون دخمه سرازیر می‌کنند. امّا درون قصر عبارت بود از منازل عدیده، که برای شاهان و سرداران ساخته شده بود و اثاثیّۀ قیمتی داشت. اطاقهای خزانه را خیلی محکم ساخته بودند.
بعد مورّخ مذکور گوید: اسکندر جشن فتوحات خود را گرفته قربانی‌ها برای خدایان کرد و ضیافتهای درخشان داد. زنان بدعمل در این جشن حضور داشتند و بلهو و لعب مشغول بودند. در این وقت، که همه سرگرم می‌گساری بودند و صدای عربده‌های مستی در اطراف پیچیده بود، یکی از زنان مزبور، که تائیس[۱] نام داشت و در آتیک تولد یافته بود، گفت یکی از مهم‌ترین کارهای اسکندر در آسیا، که باعث فخر و نام نیکش خواهد بود، این است، که با من و رفقایم براه افتاده قصر را آتش
- ↑ Thais.
