سفید (یعنی منفیس) می‌پرداختند (مدیمن کیلی بود معادل ۵۱/۷۵ لیطر).
عایدی شیلات دریاچۀ مریس بصرف جیب ملکۀ ایران تخصیص یافته بود.
ایالت هفتم-ساتّاگیدها[۱]، گندارها[۲]، دادیکها[۳]، آپاریها- ۴۱۷۰ تالان (ساتّاگید ث‌ت‌گوش کتیبۀ نقش رستم است، دادی‌کس‌ها را بعضی با تاجیک‌های قرون بعد، تطبیق می‌کنند و کلیة اینها مردمان مشرق یا شمال و شرق ایران بودند)[۴].
ایالت هشتم-خوزستان با شوش، که محلّ اقامت دربار در اوقاتی از سال بود، و سایر محلّ‌های کیس‌سی‌ها-۳۰۰ تالان.
ایالت نهم-بابل و آسور ۱۰۰۰ تالان نقره و ۵۰۰ خواجۀ جوان می‌دادند.
ایالت دهم-همدان و سایر قسمت‌های ماد و مردم پریکان و ارت‌کری‌بانت[۵]- ۴۰۰ تالان (پریکان هرودوت همان پری‌تکان قدیم است، که با ولایت اصفهان تطبیق می‌شود، و قسمتی را از آن اکنون فریدن گویند).
ایالت یازدهم-کسپی‌ها[۶]، پسیک‌ها[۷]، پانتی‌مات‌ها[۸]، داریتها[۹]- ۲۰۰ تالان نقره.
ایالت دوازدهم-باختریها، اگل‌ها[۱۰]- ۳۰۰ تالان.
ایالت سیزدهم-پاک‌تیک‌ها[۱۱]، ارامنه و ولایات مجاور تا دریای سیاه- ۴۰۰ تالان.
ایالت چهاردهم-ساگارتی‌ها[۱۲]، سرنگی‌ها[۱۳] (یعنی سیستانی‌ها)
