۱۶-آنتیوخوس دهم فیلادلف (۹۲)، ۱۷-دمتریوس سوّم فیلوپاتر (۹۵-۸۸)، ۱۸-آنتیوخوس یازدهم دیونیس (۸۹-۸۴)، ۱۹-آنتیوخوس دوازدهم مقدّس (۹۴-۸۳)، ۲۰-تیگران پادشاه ارمنستان (۸۰-۶۹)، ۲۱-آنتیوخوس آسیائی (۶۸-۶۴).
از فهرست مزبور و سنوات سلطنت معلوم است، که از ۱۶۲ تا ۱۲۵ ق. م تخت از دست بدست می‌گشت و حکومت ثابتی وجود نداشت. بعد سوریّه بدو قسمت شد: شمالی با کیلیکیّه و جنوبی با سل سوریّه و در هر کدام پادشاهانی جداگانه سلطنت کردند. پس از فوت آنتیوخوس سیزدهم پومپه سردار رومی سوریّه را گرفت و آن را ایالتی از روم کرد. بنا بر آنچه گذشت دولت سلوکی بدست سلکوس نیکاتور در ۲۱۲ ق. م تأسیس شد و در ۶۴ ق. م زوال یافت. پس مدّت دوام آن ۱۴۸ سال بود.
فصل دوم-اوضاع دولت سلوکی و تشکیلات ان
مقدّمه
قبل از ختم این باب، مقتضی است شمّه‌ای از اوضاع و تشکیلات دولت سلوکی گفته شود و چون دولت آنتی‌گون، اوّل دولتی بود، که پس از اسکندر بر خرابه‌های دولت او تأسیس شد، و لو اینکه دیر نپائید، باید این شمّه را از اوضاع این دولت شروع کنیم.
می‌گوئیم شمّه‌ای، زیرا اطّلاعات مبسوطی در این باب در دست نیست و کلیّة، چنانکه بالاتر گفته شد، اوضاع دولی، که از خرابه‌های امپراطوری اسکندر برخاستند، تاریک است بخصوص در قسمتی که راجع به آسیا است. با وجود این سعی می‌کنیم چیزهائی را، که مورّخین و نویسندگان عهد قدیم جسته و گریخته ذکر کرده‌اند،
