گفته شد، سوریّه داشت مقدونیّه دیگر می‌شد و در هرجا شهرهائی باسم شهرهای مقدونی بنا می‌کردند، ولی محلّ این شهرها را غالباً نمی‌توانند درست با یکی از محلّ‌های کنونی مطابقت دهند. آپ‌پیان شهرهائی را می‌نامد، که از این جمله‌اند و باید نی‌سه‌فوریون[۱] را هم، که با کالّی نی‌کن[۲] آنتیوخوس دوّم یکی میدانند، از این شهرها دانست.
سوّم-در بین النّهرین: شهری بنا کردند، که بعدها آن را اسران می‌نامیدند و بعد ترادس (اورفا). این شهر در ابتداء به انطاکیّه کالّی‌ره[۳] موسوم بود و عنوان نیم بربری را هم به او داده بودند.
در بلوکی، که باسم شهر مقدونی میگدنی[۴] نام داشت، شهر نی‌سیب[۵] (نصیبین قرون بعد) بنا شده بود. این شهر را هم انطاکیّه می‌نامیدند. نیکاتور شهری هم باین اسم در بادیه‌های بین سوریّه و بین النّهرین بنا کرده بود. در کنار دجله نزدیکی سی‌تاسه[۶] شهر آپلّنی[۷] را بنا کرده این صفحه را سی‌تاسن[۸] نامیدند.
سی‌تاسه تلّی است در نزدیکی بغداد و حالا آن را کار کوف (عقرقوف) نامند.
در ناحیه سی‌تاسن هم شهری بود آپاما نام. در اینجا بی‌موقع نیست بیفزائیم، که شهر تیسفون در این زمان اردوگاهی بود و بعدها در زمان دولت بزرگ پارت پایتخت اشکانی شد (پولیب کتاب ۵، بند ۴۵). در جنوب نزدیکتر بخلیج پارس چند شهری باسم آپامه مه‌سن[۹] در جائی که دجله بدو شعبه منشعب می‌شود و سلوکیّه اریتره[۱۰] و انطاکیّه خاراکس[۱۱] بنا شده بود (پلین، کتاب ۶، بند ۱۳۹).
از تمام شهرهای کنار دجله یا در نزدیکی آن معروف‌تر سلوکیّه بود، که از حیث زیبائی و عظمت تمام شهرهای دیگر را تحت الشّعاع گذارده بود. از ابتداء این شهر از حیث عظمت از انطاکیّه سوریّه، یعنی پایتخت سلوکی می‌گذشت و فقط از قرن اوّل میلادی ببعد از آن کوچکتر بود. بنابراین، وقتی که سلوکیّۀ مطلق می‌گویند،
