اینها، وقتی که با او مکاتبه می‌کردند، اسم او را بر اسم خودشان مقدّم می‌داشتند، بعد مؤلف مزبور اسامی شاهان اشکانی را، که بر پادشاهان دیگری مقدّم بودند، چنین ذکر می‌کند:
۱-سابور بن اسک بن ارزان بن اشغان. این همان کسی است، که در زمان او مسیح ع ظهور کرد. او (یعنی سابور) با روم، زمانی، که سلطان آن انطیخس بود، جنگ کرد. او (یعنی انطیخس)، پس از فوت اسکندر سوّم پادشاه و بانی انطاکیّه بود. این شاه اشکانی عدّه‌ای زیاد از اهالی، در سفائن نشانده غرق کرد و بر چیزهائی، که اسکندر از پارس برده بود، دست یافته به مملکت خود برگردانید.
۲-جوذرز بن اشک. او با بنی اسرائیل جنگید و این جنگ بعد از قتل یحیی بن زکریّا ع رویداد. اورشلیم در این وقت در دفعه دوّم خراب شد و اهل آن از دم شمشیر گذشتند. او در قتل یهود اسراف کرد و قبل از او طیطوس بن اسفیانوس پادشاه روم ۴۰ سال پس از ارتفاع مسیح ع با یهودی‌ها جنگید و زیاد کشت و اسیر کرد.
۳-بلاش بن خسرو. روم در زمان این شاه خواست با بلاد پارس جنگ کند.
او از ملوک الطوائف کمک طلبید و هریک از آنها بقدر وسع، سپاه و مال فرستاد.
بعد، پس از آنکه بلاش قوی گردید، الحضر یکی از ممالک ملوک الطوائف، که از عمّال روم نبودند، بر رومیها قیام کرد و با قشون روم جنگیده، پادشاه آنها را کشت.
این جنگ سبب گردید، که رومیها شهری محکم بنا کردند، تا به پارس نزدیکتر باشند.
این شهر قسطنطنیّه بود. رومیها بناهائی در آن ساختند و پایتخت را بدانجا بردند. هنگام بناء آن پادشاه روم قسطنطنین بن نرون بود و اسم شهر هم از اسم این پادشاه است، او نخستین پادشاه روم بود، که دین نصرانی را پذیرفت و اهالی را باین مذهب دعوت کرد. بعد بر آن شد، که بنی اسرائیل را از اورشلیم (بیت المقدس) بیرون کند. پس از آن دیگر قائمی برای بنی اسرائیل تا امروز پیدا نشد
