مبحث سوّم
[۱]- حمد اللّه مستوفی قزوینی
نویسندۀ مذکور، در صفحه ۱۰۱ تاریخ گزیده (طبع لندن ۱۹۱۰) گوید:
فرقه دوّم پادشاهان ملوک الطوائف اشکانیانند ۱«دوازده پادشاه و مدّت ملک آنها ۱۶۵ سال. اصحاب الکهف بعهد ایشان در غار رفتند»، بعد ترتیب آنها را چنین ذکر می‌کند: «اشک بن دارا بر ابطخسن[۲] خروج کرد و او را بکشت، ملک ابطخسن او را مسلّم شد، با دیگر پادشاهان اطراف مقرّر کرد، که نام او در فرمانها بالای نام خود نویسند و او نیز از ایشان خراج نخواهد و بوقت تشویش به لشگر مدد همدیگر دهند و نصب و عزل هیچیک بدست دیگری نباشد. مدّت پادشاهی او ۱۵ سال».
«اشک بن اشک، بعد از پدر بحکم ارث به پادشاهی نشست و مدّت ۲۰ سال حکم کرد و درگذشت».
«شاپور بن اشک بن دارا، او را شاپور بزرگ خوانند، بعد از برادر پادشاهی به او تعلّق گرفت و او به جنگ روم رفت و خلق بی‌شمار بقتل آورد و از اموال و خزائنی، که اسکندر از ایران بروم برده بود، بسیاری بازآورد و بآن اموال جوی نهر ملک بعراق عرب بیرون آورد، ۶ سال در پادشاهی بماند و درگذشت».
«بهرام بن شاپور بن اشک بعد از پدر بحکم وصیّت پادشاه شد و مدّت ۱۱ سال در پادشاهی زیست و بمرد. بلاش بن بهرام بن شابور بن اشک، بعد از پدر ملک به او تعلّق گرفت. مدّت ۱۶ سال در حکومت بسربرد و درگذشت».
«هرمزد بن بلاش بن بهرام بعد از پدر پادشاهی به او تعلّق گرفت و مدّت ۱۶ سال در حکومت بسربرد و درگذشت».
«نرسی بن بلاش بن بهرام بن شابور بن اشک. مدّت ۴ سال پادشاه بود و درگذشت».
