شکوه نداریم، ولی باقی شرایط را قبول میکنیم». از اینجا است، که امروز هم هنوز مصریها، بواسطۀ علاقهمندی، که سابقا به کوروش داشتند، نسبت بشاه پارس باوفایند. کوروش به آنها شهرهائی در صفحات علیا داد، که هنوز به شهرهای مصری معروفاند. علاوه بر آن، لاریس[۱] و سیللن[۲]، را، که در نزدیکی سیمه[۳]، و به مسافت کمی از دریا است به آنها بخشید و این محلها امروز هم در تصرف اعقاب مصریهای مذکور است.
پس از عقد معاهده، کوروش در تیم برارا[۴] اردو زد. مصریها در این جنگ از قشون دشمن یگانه قسمتی بودند، که لایق ستایش شدند، از قوای پارسی سواره نظام به از دیگران بود، بنابراین سواره نظام پارسی امروز هم دارای تجهیزاتی است، که کوروش مقرر داشته و عرابههای داسدار بقدری با بهرهمندی کار میکند، که شاهان پارس استعمال آن را حفظ کردهاند. شترها را برای ترسانیدن اسبها بکار میبرند: شترسواران نه میتوانستند به سواران حمله کنند و نه مورد حمله آنان واقع میشدند، زیرا اسبها نمیخواستند به شترها نزدیک شوند. با وجود اینکه شترها در این جنگ مفید بودند، حتی یک سرباز خوب نمیخواهد شتری را برای سواری نگاه دارد، یا برای جنگ تربیت کند.
تسخیر سارد
(کتاب ۷، فصل [۵]) کرزوس پس از شکست قشونش بطرف سارد فرار کرد و مردمانی، که در سپاه او بودند، از تاریکی شب استفاده کرده هرکدام بطرف ولایت خود رفتند. اما کوروش، پس از اینکه فرصتی به سپاهیان خود برای صرف غذا و خواب داد، بطرف سارد حرکت کرد و، چون به دیوار و سنگرهای این پایتخت رسید، امر کرد ماشینها و نردبانهائی تهیه کنند، تا دیوار قلعه را بکوبد و داخل شهر شود. در این انتظار، که اسباب و ادوات قلعهگیری حاضر شود، کوروش امر کرد شب دیگر را سپاهش در جائی بگذراند، که استحکامات قلعه قویتر بنظر میآمد. چون یک نفر پارسی، که غلام