دیباچه
بنام ایزد توانا
خداوند بخشایشگر مهربان
در سال ۱۳۳۵ خورشیدی که بنا بدعوت رسمی دولت هندوستان اعلیحضرت همایون شاهنشاه ایران محمدرضا شاه پهلوی، بدیار هندوستان تشریف‌فرما شدند، اینجانب عبدالرحمن سیف آزاد مدیر مجلهٔ ایران باستان که افتخار ملازمت موکب اعلیٰ را داشت و برأی‌العین پذیرائیها و تعظیمات و تکریمات قاطبهٔ مردم آن مملکت عظیم اعم از هندو، مسلمان، مسیحی و پیروان مذاهب مختلف بالاخص شیعیان (از هر فرقه) در شهرهای بزرک بمبئی و لکناهو و حیدرآباد دکن را نسبت بشاهنشاه ایران مشاهده نمود و مانند هر ایرانی میهن‌پرست که آن پذیرائیهای صمیمانه را دیده و یا شنیده است سپاسگزار ملت و دولت هند، جهت آن تعظیم و تکریم شایان نسبت بشاهنشاه ایران میباشد ولی براستی میتوان گفت که مراتب اخلاص و علاقمندی مسلمانان بالاخص شیعیان مقیم هند فوق تصور و از هر قسمت دیگر دل‌انگیزتر و جالب توجه‌تر بود، الحق که باید همچنین باشد زیرا یگانه شاهنشاه کشور مستقل شیعی مذهب در سراسر جهان اعلیحضرت همایون محمدرضاشاه پهلوی شاهنشاه ایران میباشند.
البته خوانندگان محترم به ویژه پیروان مذهب پاک تشیع توجه نموده‌اند، که ترویج طریقه حقهٔ تشیع و تمسکت بذیل مبارک علی و آل علی صلوات‌الله علیهم اجمعین کمال مطلوب عموم ایرانیان بوده و میباشد، در واقع هر جا نامی و نهضتی از اسلام و تشیع بوده طبعاً ایران و ایرانیان نیز در تأیید و تقویت آن نهضت همه نوع اشتراک مساعی داشته‌اند. چه ایرانیان آئین تشیع و ایران را از یکدیگر جدا نمیدانند و حق هم با آنها است. مثلاً اگر در قرن سوم و چهارم هجری میهن مقدس ما و ملت جوردیده ایران که هنوز از زیر بار جور و بیدادگری بنی‌امیه آسوده نشده بودند گرفتار مظالم عمال بیدادگر دربار متعصب بنی‌عباس و حکومت ترکان یغماگر خونخوار سلجوقی
