یکی یکی میرسیدند.
پس از داده شدن مشروطه در تهران روزنامه‌ای (جز از آنها که از پیش میبود) بر پا نشده بود، تا امتیاز روزنامه‌ای بنام «مجلس» به آقا میرزا محسن (برادر صدرالعلماء) داده شد که براهبری (مدیری) میرزا محمد صادق طباطبایی (پسر شادروان طباطبایی) و نویسندگی ادیب الممالک فراهانی از ماه آذر آغازیده شد و شماره یکم آن روز یکشنبه سوم آذر (هشتم شوال) بیرون آمد. این روزنامه چنانکه از نامش پیدا بود بیش از همه گفتگوهای مجلس را مینوشت. تا آنجا که ما میدانیم پس از روزنامه «انجمن» تبریز، دومین روزنامه زمان آزادی است. پاسخ سنجیده تبریز درباره بانک ملی در تبریز آزادیخواهان فیروزانه میکوشیدند. در بیرون انجمن (یا چنانکه خود می‌نامیدند مجلس ملی)، و در نهان مرکز غیبی کارها را پیش میبرد. چون دست محمد علیمیرزا و پیرامونیان او را بر تافته بودند انجمن، هم بجای عدلیه نشسته و بدادخواهیهایی، که از خود تبریز یا از شهرهای دیگر میرسید گوش میداد، و هم بجای حکمران نشسته بایمنی شهر و سامان آن میکوشید. مر کز غیبی که بیشتر در خانه شادروان علی مسیو بر پا شدی با دو چشم باز کارهای محمد علیمیرزا و پیرامونیان او را می پایید و براه بردن دسته مجاهدان که تازه پدید می آمدند میپرداخت.
چون ماه رمضان بپایان رسید و مسجدها برچیده شد اینان دیدند می باید رشته گفتگو از مشروطه و سودهای آن بریده نشود و چنین نهادند که روزهای آدینه همه بازارها بسته شود و سه تن از واعظان که شادروان شیخ سلیم و میرزا جواد ناطق و میرزا حسین می بودند، در سه مسجد بمنبر روند. این کار بسیار سودمند افتاد و در نتیجه این بود که در تبریز داستان تفنک گرفتن و مشق کردن پیش رفت، چنانکه خواهیم دید.
محمد علیمیرزا از ایستادگی و نبرد آشکار نومید گردیده در
