دولتین خبری محقق رسد بآنچه آن خدیو نیکونهاد بنا و بنیاد گذاشته باشند از آن قرار معمول دارند. بالجمله اکنون بمیامن اهتمام آن خسرو گردون احتشام رزم پیادگان مریخ انتقام فرانسه در عساکر ظفر شعار ایران انتشار یافته و از عالیجاهان صداقت آگاهان موسی لامی[۱] و موسی وردیه[۲] در اشاعه و تنظیم نظام مزبور جهد موفور بظهور رسیده و یقین کامل حاصل است که اگر باز میان عساکر این دولت و سپاه روس درهای جنگ و جدال باز شده کار بپیکار انجامد در همان حملهٔ اول از صدمت شیران حمله ور و هژبران پرخاشخر روسیه پریشان و مستأصل و گرفتار دام اجل گردند و اگر بنا بر شرط و عهد آن خسرو همایون مهد دشمنی ایران و روس بدوستی مبدل و کاوش با آنها بسازش محول گردیده مبارزان فیروزمند ایران را از کار جنگ با روسیه فراغی حاصل باشد باز آثار مهابت و مردانگی و شجاعت این لشکر در جنگ دیگر دشمتان دولتین ظاهر و جلوه‌گر خواهد شد و در هرحال خاطر آفتاب مظاهر آن عم فرخنده‌مآثر از حسن تجلد و دلاوری ایشان باتم وجوه خشنود خواهد گشت و صداقت آگاهان زیدتی‌الافران موسی لامی و موسی وردیه و سه نفر دیگر که همه کردار ایشان درین مدت مقرون بصواب و موافق رضای خاطر اولیای این دولت ابد انتساب بوده مورد نوازش آن خسرو کامیاب و منصبی تازه مخصوص خواهند شد. تمنا از رشحات سحاب قلم عطوفت رقم که بوستان آمال دوستان را تازه و خرم سازند. تا تیر و ناهید و ماه و خورشید درخشانست اختر دولت از مطلع کامرانی درخشان باد».
پیداست که این نامه را عباس میرزا نایب‌السلطنه پس از صلح ناپلئون با روسیه در تیلسیت[۳] که در ۹ سپتامبر ۱۸۰۷ مطابق با ۲ رجب ۱۲۲۲ امضا شده و دیگر از ایران در برابر روسیه حمایت نمی‌کرده نوشته است. درین موقع هنوز ژنرال گاردان در ایران بوده و دوتن از افسرانی که با وی بایران آمده بودند لامی سروان مهندس و وردیه سروان پیاده نظام که با سه تن دیگر مامور خدمت عباس میرزا شده بودند در لشکرگاه وی در آذربایجان بوده‌اند. نیز پیداست عباس میرزا بیم آن داشته است اینک که ناپلئون با روسیه صلح کرده اجازه ندهد که افسران فرانسوی در اردوی وی با روسیه جنگ کنند و این نامه را بهمین اندیشه بناپلئون نوشته و از او اجازه خواسته است که این افسران در لشکرگاه وی بمانند و درضمن برای ایشان ترفیع درجه خواسته است.
تانکوانی[۴] مترجم سفارت فرانسه و هیئت نظامی گاردان که پیش از آن هیئت بفرانسه بازگشته است در سراسر سفری که بایران کرده بیکی از آشنایان خود خانم ث. ب.[۵]
