| | | | | | |
|
دبیر خردمند دانشپژوه |
|
نویسندهی قصهی هر گروه |
|
|
نوشت از سکندر شه نامدار |
|
که چون سلطنت یافت بر وی قرار، |
|
|
چو نور خرد بودش اندر سرشت |
|
خردنامههای حکیمان نوشت |
|
|
گرفتی به دستور آن، کار پیش |
|
به آن راست کردی همه کار خویش |
|
|
نخست از ارسطو کهش استاد بود |
|
به شاگردی او دلش شاد بود، |
|
|
خردنامهای نغز عنوان گرفت |
|
که مغز از قبول دل و جان گرفت |
|
|
ز نام خدایاش سرآغاز کرد |
|
وز آن پس نوای دعا ساز کرد |
|
|
که: «شاها! دلت چشمهی راز باد! |
|
به روی تو چشم رضا باز باد! |
|
|
میفکن به کار رعیت گره! |
|
خدا آنچه دادت، به ایشان بده! |
|
|
ترحم کن و، عفو و بخشش نمای! |
|
که اینها رسیدت ز فضل خدای |
|
|
اگر واگذاری به او کار خویش، |
|
نیاید تو را هیچ دشوار، پیش |
|
|
وگر جز بدو افکنی کار را، |
|
نشانه شوی تیر ادبار را |
|
|
گر اصلاح خلق جهان بایدت، |
|
دل از هر بدی بر کران بایدت |
|
|
مشو غرهی حسن گفتار خویش! |
|
نکو کن چو گفتار، کردار خویش! |
|
|
بزن شیشهی خشم را سنگ حلم! |
|
بشو ظلمت جهل را ز آب علم! |
|
|
مبادا شود سختتر کار تو |
|
به پشت تو گردد فزون بار تو |
|