| | | | | | |
|
چمن پیرای باغ این حکایت |
|
چنین کرد از کهن پیران روایت |
|
|
زلیخا داشت باغی و چه باغی! |
|
کز آن بر دل ارم را بود داغی |
|
|
به گردش ز آب و گل، سوری کشیده |
|
گل سوری ز اطرافش دمیده |
|
|
نشسته گل ز غنچه در عماری |
|
به فرقش نارون در چترداری |
|
|
قد رعنا کشیده نخل خرما |
|
گرفته باغ را زو کار، بالا |
|
|
بسان دایگان پستان انجیر |
|
پی طفلان باغ از شیره پر شیر |
|
|
بر آن هر مرغک انجیرخواره |
|
دهان برده چو طفل شیرخواره |
|
|
فروغ خور به صحنش نیمروزان |
|
ز زنگاری مشبکها فروزان |
|
|
به هم آمیخته خورشید و سایه |
|
ز مشک و زر زمین را داده مایه |
|
|
گل سرخش چو خوبان نازپرورد |
|
به رنگ عاشقان روی گل زرد |
|
|
صبا جعد بنفشه تاب داده |
|
گره از طرهی سنبل گشاده |
|
|
سمن با لاله و ریحان هم آغوش |
|
زمین از سبزهی تر پرنیانپوش |
|
|
به هم بسته در آن نزهتگه حور |
|
دو حوض از مرمر صافی چو بلور |
|
|
میانشان چون دودیده فرقی اندک |
|
به عینه هر یکی چون آن دگر یک |
|
|
نه از تیشه در آن، زخم تراشی |
|
نه از زخم تراش آن را خراشی |
|
|
تصور کرده با خود هر که دیده |
|
که بیبندست و پیوند، آفریده |
|
|
زلیخا بهر تسکین دل تنگ |
|
چو کردی جانب آن روضه آهنگ |
|
|
یکی بودی لبالب کرده از شیر |
|
یکی از شهد گشتی چاشنی گیر |
|
|
پرستاران آن ماه فلک مهد |
|
از آن یک شیر نوشیدی وز این شهد |
|
|
میان آن دو حوض افراخت تختی |
|
برای همچو یوسف نیکبختی |
|
|
به ترک صحبتش گفتن رضا داد |
|
به خدمت سوی آن باغش فرستاد |
|
|
صد از زیبا کنیزان سمنبر |
|
همه دوشیزه و پاکیزه گوهر، |
|
|
چو سرو ناز قائم ساخت آنجا |
|
پی خدمت ملازم ساخت آنجا |
|
|
بدو گفت: «ای سر من پایمالت |
|
تمتع زین بتان کردم حلالت» |
|
|
کنیزان را وصیت کرد بسیار |
|
که: «ای نوشین لبان، زنهار زنهار! |
|
|
به جان در خدمت یوسف بکوشید! |
|
اگر زهر آید از دستش، بنوشید! |
|
|
ولی از هر که گردد بهرهبردار |
|
مرا باید کند اول خبردار |
|
|
همی زد گوییا چون ناشکیبی |
|
به لوح آرزو نقش فریبی |
|
|
که را افتد پسند وی از آن خیل |
|
به وقت خواب سوی او کند میل |
|
|
نشاند خویش را پنهان به جایش |
|
خورد بر از نهال دلربایش |
|
|
چو یوسف را فراز تخت بنشاند |
|
نثار جان و دل در پایش افشاند |
|
|
دل و جان پیش یار خویش بگذاشت |
|
به تن راه دیار خویش برداشت |
|