| | | | | | |
| |
بعد شش سال، معتمر، یا هفت |
|
به سر روضه‌ی نبی می‌رفت |
|
| |
راه عمدا بر آن دیار افگند |
|
بر سر قبرشان گذار افگند |
|
| |
دید بر خاک آن دو انده‌مند |
|
سر کشیده یکی درخت بلند |
|
| |
چون به عبرت نگاه کرد در آن |
|
دید خط‌های سرخ و زرد بر آن |
|
| |
بود زردی ز رویشان اثری |
|
سرخی از چشم خونفشان خبری |
|
| |
با کسی گفت ز آن زمین بشگفت: |
|
«چه درخت‌ست این» به حیرت ؟ گفت |
|
| |
که: «درختی‌ست این سرشته‌ی عشق |
|
رسته از تربت دو کشته‌ی عشق |
|
| |
بلکه بر خاک آن دو تن علمی‌ست |
|
بر وی از شرح حالشان رقمی‌ست |
|
| |
ز اهل دل هر که آن رقم خواند، |
|
حال آن کشتگان غم داند» |
|
| |
جانشان غرق فیض رحمت باد! |
|
کس چو ایشان ازین جهان مرواد! |
|
