خواجوی کرمانی (غزلیات)/سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن
| سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن | مهر را گرچه محالست بگل بنهفتن | |||||
| مشکل آنست که احوال گدا با سلطان | نتوان گفتن و با غیر نیاید گفتن | |||||
| ای خوشا وقت گل و لاله بهنگام صبوح | در کشیدن مل گلگون و چو گل بشکفتن | |||||
| شرط فراشی در دیر مغان دانی چیست | ره رندان خرابات بمژگان رفتن | |||||
| هیچکس نیست که با چشم تو نتواند گفت | که چنین مست بمحراب نشاید خفتن | |||||
| کیست کز هندوی زلف تو نجوید دل من | دزد را گر چه ز دانش نبود آشفتن | |||||
| کار خواجو بهوای لب در پاشش نیست | جز بالماس زبان گوهر معنی سفتن | |||||