رباعیات خیام (تصحیح فروغی و غنی)/این کهنه رباط را که عالم نامست
۱۷
| این کهنه رباط را که عالم نامست | وارامگه ابلق صبح و شامست | |||||
| بزمیست که واماندهٔ صد جمشید است | قصریست که تکیه‌گاه صد بهرامست | |||||
رباعی ۱۷– مصرع ۱ رباط اینجا بمعنی کاروانسراست مصرع ۲ ابلق یعنی سیاه و سفید و مخصوصاً دربارهٔ اسب گفته میشود و اینجا با رباط که جای اسب بستن است نیر مناسبت خاص دارد شعرا شب و روز را باسب سیاه و سفید مکرّر تشبیه کرده‌اند.