رباعیات خیام (تصحیح فروغی و غنی)/این کهنه رباط را که عالم نامست

۱۷

  این کهنه رباط را که عالم نامست وارامگه ابلق صبح و شامست  
  بزمیست که واماندهٔ صد جمشید است قصریست که تکیه‌گاه صد بهرامست  


رباعی ۱۷– مصرع ۱ رباط اینجا بمعنی کاروانسراست مصرع ۲ ابلق یعنی سیاه و سفید و مخصوصاً دربارهٔ اسب گفته میشود و اینجا با رباط که جای اسب بستن است نیر مناسبت خاص دارد شعرا شب و روز را باسب سیاه و سفید مکرّر تشبیه کرده‌اند.