رباعیات خیام (تصحیح فروغی و غنی)/برخیزم و عزم باده ناب کنم

۱۲۴

  برخیزم و عزم بادهٔ ناب کنم رنگ رُخِ خود برنگ عنّاب کنم  
  این عقل فضول پیشه را مشتی می بر روی زنم چنانکه در خواب کنم  


رباعی ۱۲۴– حافظ میفرماید:

  ز بادهٔ هیچت اگر نیست این نه بس که ترا دمی ز وسوسهٔ عقل بیخبر دارد  

و یقین است که از عقل مقصود و فکر و اندیشه‌هائی است که نفس در امور دنیا بعقل وسوسه میکند و انسانرا از فکر معقول باز میدارد.