رباعیات خیام (تصحیح فروغی و غنی)/بر پشت من از زمانه تو می‌آید

۶۷

  بر پشت من از زمانه تو می‌آید وز من همه کار نانکو می‌آید  
  جان عزم رحیل کرد گفتم بِمرد گفتا چکنم خانه فرو می‌آید  

رباعی ۶۷– تو یعنی خمیدگی. جمع حرف اثبات (باء) با حرف نفی یا نهی (نون یا میم) از خصایص فصحای قدیم است.