رباعی‌های مهستی گنجوی/رباعی شمارهٔ ۱۰۴

by مهستی گنجوی

	از بس که کند زلف تو با روی تو ناز			بیم است که از رشک کنم کفر آغاز
	من بندهٔ بادی شوم ای شمع طراز			کو زلف تو را ز روی بر دارد باز