شاهنامه (تصحیح ژول مل)/آمدن افراسیاب نزدیک پدر خود
'آمدن افراسیاب نزدیک پدر خود
وز آن سو که بگریخت افراسیاب | همی تازیان تا بدآن روی آب | ۸۵ | ||||
یکی هفته بنشست نزدیک رود | بهشتم برآراست با خشم ودود | |||||
به پیش پدر رفت پور پشنگ | زبان پر زگفتار ودل پر درنگ | |||||
بدو گفت که ای نام بردار شاه | ترا بود از این جنگ جستن گناه | |||||
یکی آنکه پیمان شکستن زشاه | بزرگان پیشین ندیدند راه | |||||
نه از تخم ایرج زمین پاک شد | نه زهر گزاینده تریاک شد | ۹۰ | ||||
یکی گم شود دیگر آید بجای | جهانرا نمانند بی کدخدای | |||||
قباد آمد وتاج بر سر نهاد | بکینه یکی نو در اندر کشاد | |||||
سواری پدید آمد از پشت سام | که دستانش رستم نهادست نام | |||||
بیآمد بسان نهنگ دژم | که گفتی جهانرا بسوزد بدم | |||||
همی تاخت اندر فراز ونشیب | همی زد بگرز وبتیغ ورکیب | |||||
زگرزش هوا شد پر از چاک چاک | نیرزد جانم بیک مشت خاک | ۹۵ | ||||
همه لشکر ما بهم بر درید | کس اندر جهان این شکفتی ندید | |||||
درفش مرا دید مر یک کران | بزین اندر افگند گرز گران | |||||
چنان برگرفتم ززین خدنگ | که گفتی ندارم بیک پشّه سنگ | |||||
کمربند بگسست وبند قبای | زچنگش فتادم همی زیر پای | |||||
بدآن زور هرگز نباشد هزبر | دو پایش بخاک اندرون سر به ابر | ۱۰۰ | ||||
سواران جنگی همه همگروه | کشیدندم از دست آن لخت کوه | |||||
تو دانی که شاهی دل و چنگ من | دلیری و کردار وآهنگ من | |||||
بدست وی اندر یکی پشّه ام | وز آن آفرینش پراندیشه ام | |||||
یکی پیلتن دیدم وشیر جنگ | نه هوش ونه دانش نه رای ونه سنگ | |||||
عنانش سپرده بدآن پیل مست | همش رود وهم غار وهم راه پست | ۱۰۵ | ||||
همانا که گوپال بیش از هزار | زدندش بر آن پیکر نامدار | |||||
تو گفتی که از آهنش کرده اند | بسنگ وبرویش برآورده اند | |||||
چه دریاش پیش وچه کوهش همان | چه درّنده پیل وچه شیر دمان | |||||
همی تاخت یکسان چو یوز شکار | ببازی همی آمدش کارزار | |||||
چنو گر بدی سام را دستبرد | زترکان نماندی سرافراز گرد | ۱۱۰ | ||||
جز از آشتی جستنت رای نیست | که با او سپاه ترا پای نیست | |||||
جهانجوی وپشت سپاهت منم | بدشواری اندر پناهت منم | |||||
نماندست با او مرا تاب هیچ | برو رای زن آشتی را بسیچ | |||||
زمینی کجا آفریدون گرد | بدآنگه بتور دلاور سپرد | |||||
بتو داده بودند وبخشیده راست | ترا کین کشیدن نبایست خواست | ۱۱۵ | ||||
از آن گر بگردیم وجنگ آوریم | جهان بر دل خویش تنگ آوریم | |||||
تو دانی به از آگهیست | میان شنیدن سراسر تهیست | |||||
ترا جنگ ایران چو بازی نمود | زبازی سپهرا درازی فزود | |||||
از امروز کارت بفردا ممان | که داند که فردا چه گردد زمان | |||||
گلستان کامروز باشد ببار | چو فردا چنی گل نیآید بکار | ۱۲۰ | ||||
نگر تا چه مایه ستام بزر | همان ترک زرّین و زرّین سپر | |||||
همان تازی اسپان بزرّین لگام | همان تیغ هندی بزرّین نیام | |||||
ازین بیشتر نامداران گرد | که باد اندر آمد بخواری ببرد | |||||
چو کلباد وچون بارمان دلیر | که بودی شکارش همه نرّه شیر | |||||
خزروان کجا زال بشکست خرد | نمودش بگرز گران دستبرد | ۱۲۵ | ||||
شماساس کین بود لشکر پناه | که قارن بکشتش به آوردگاه | |||||
جز این نامداران دگر ده هزار | فزون کشته آمد درین روزگار | |||||
بتر زین همه نام وننگت شکست | شکستی که هرگز نشایدش بست | |||||
گر از من سر نامور کشته شد | چو اغریرث پر هنر کشته شد | |||||
جزای بد ونیکئ روزگار | در امروز وفردا گرفتن شمار | ۱۳۰ | ||||
به پیش آمدندم همه سرکشان | پس پشت هر یک درفشی گوان | |||||
بسی یاد داشتند از آن روزگار | دمان از پش ومن از آن زار وخوار | |||||
کنون از گذشتند مکن هیچ یاد | سوی آشتی تاز با کیقباد | |||||
گرت دیگر آید یکی آرزوی | بگرد اندر آید سپه چار سوی | |||||
بیکدست رستم چو تابنده هور | ابا گرز وبا تیغ وبا فرّ وزور | ۱۳۵ | ||||
بدست دگر قارن رزم زن | که چشمش ندیدست هرگز شکن | |||||
سهدیگر چو کشواد زرّین کلاه | که آمد به آمل ببرد آن سپاه | |||||
چهارم چو مهراب کابل خدای | کهه سالار شباهست با فرّ ورای |