شاهنامه (تصحیح ژول مل)/دیدن گودرز کیخسرو را به خواب
دیدن گودرز کیخسرو را بخواب
چنان دید گودرز یکشب بخواب | که ابری برآمد از ابران پر آب | |||||
بر آن ابر پرّان خجسته سروش | بگودرز گفتی که بکشای گوش | ۵۱۰ | ||||
ز تنگی چو خواهی که یابی رها | وزین نامور ترک نرّ اژدها | |||||
بتوران یکی شهریار نوست | کجا نام او شاه کیخسروست | |||||
ز پشت سیاوش یکی شهریار | هنرمنر و از گوهر نامدار | |||||
سرافراز و از تخمهٔ کیقباد | ز مادر سوی تور دارد نژاد | |||||
چو آید بایران پی فرّخش | ز چرخ آنچه خواهد دهد پاسخش | ۵۱۵ | ||||
میانرا ببندد بکین پدر | کند کشور تور زیر و زبر | |||||
بدریای قلزم بجوش آرد آب | نخارد سر از کین افراسیاب | |||||
همه ساله در جوشن کین بود | شب و روز در جنگ بر زین بود | |||||
ز گردان ایران و گردنکشان | نیابد بجز گیو کس زو نشان | |||||
چنینست فرمان گردان سپهر | بدو دارد از داد گسترده مهر | ۵۲۰ | ||||
چو از خواب گودرز بیدار شد | ستایش کنان پیش دادار شد | |||||
بمالید بر خاک ریش سفید | ز شاه جهان دل شده پر امید | |||||
چو خورشید پیدا شد از پرّ راغ | برآمد بکردار زرّین چراغ | |||||
سپهبد نشست از بر تخت عاج | بیآراست ایوان بکرسی ساج | |||||
پر اندیشه دل گیو را پیش خواند | از آن خواب چندی سخنها براند | ۵۲۵ | ||||
بدو گفت فرّخ پی و روز تو | همان اختر گیتی افروز تو | |||||
تو تا زادی از مادر پاک دین | سراسر زمین شد پر از آفرین | |||||
بفرمان یزدان خجسته سروش | مرا روی بنمود در خواب دوش | |||||
نشسته بر ابری پر از باد و نم | جهانرا بشستی سراسر ز غم | |||||
مرا دید گفت این همه غم چراست | جهانی پر از کین ابی نم چراست | ۵۳۰ | ||||
ازیرا که بی فرّ و برزست شاه | ندارد همی راه شاهان نگاه | |||||
چو کیخسرو آید ز توران زمین | سوی دشمنان افگند رزم و کین | |||||
نبیند کس او را ز گردان نیو | مگر نامور پور گودرز گیو | |||||
چنین کرد بخشش سپهر بلند | که از تو کشاید غم و رنج و بند | |||||
همی نام جستی میان دو صف | کنون نام جاویدت آمد بکف | ۵۳۵ | ||||
که تا در جهان مردمست و سخن | چنین نام هرگز نگردد کهن | |||||
برنجست و با رنج نامست و گنج | همانا که نامت بر آید ز رنج | |||||
اگر جاودانه نمانی بجای | ترا نام به زین سپنجی سرای | |||||
جهانرا یکی شهریار آوری | درخت وفا را ببار آوری | |||||
بدو گفت گیو ای پدر بندهام | بکوشم بفرمان تا زندهام | ۵۴۰ | ||||
خریدارم اینرا گر آید بجای | بفرخنده نام تو ای رهنمای | |||||
بایوان شد و ساز رفتن گرفت | ز خواب پدر مانده اندر شکفت | |||||
میهن مهان بانوی گیو بود | که دخت گزین رستم نیو بود | |||||
خبر شد هم آنگه ببانو گشسپ | که مر گیو را رفتن آراست اسپ | |||||
بیآمد خرامان بنزدیک اوی | چنین گفت ای مهتر نامجوی | ۵۴۵ | ||||
شنیدم که تو رفت خواهی بتور | که خسرو بجوئی ز نزدیک و دور | |||||
چو دستور باشد مرا پهلوان | شوم نزد رستم بروشن روان | |||||
مرا آرزو چهرهٔ رستم است | ز نادیدنش جان من پر غم است | |||||
تو بدرود باش ای جهان پهلوان | که بادی همه ساله پشت گوان | |||||
بفرمان سالار بانو برفت | سوی سیستان روی بنهاد تفت | ۵۵۰ |