شاهنامه (تصحیح ژول مل)/زاری کردن فرنگیس پیش افراسیاب

زاری کردن فرنگیس پیش افراسیاب

  فرنگیس بشنید ورخ را بخست میانرا بزنّار خونین ببست  
  پیاده بیآمد بنزدیک شاه بخون رنگ داده دو رخساره ماه  
  بپیش پدر شد پر از ترس وباک خروشان بسر بر همی ریخت خاک  
  بگفتا که ای پر هنر شهریار چرا کرد خواهی مرا خاکسار  ۲۴۵۵
  دلت را چرا بستی اندر فریب همی از بلندی نبینی نشیب  
  سر تاجداری مبر بی گناه که نپسندد این داور هور وماه  
  سیاوش که بگذاشت ایران زمین همی بر تو کرد از جهان آفرین  
  بیآزرد از بهر تو شاه را بماند افسر وگنج وآن گاه را  
  بیآمد ترا کرد پشت وپناه کنون زو چه دیدی که بردت زراه  ۲۴۶۰
  سر تاجداران نبرّد کسی که با تاج بر تخت ماند بسی  
  مکن بی گنه بر تن من ستم که گیتی سپنچست پر از باد ودم  
  یکی را بچاه افگند بی گناه یکی با گنه بر نشاند بگاه  
  سرنجام هر دو بخاک اندرند بتاریک دام مغاک اندرند  
  بگفتار گرسیوز بدگمان درفشی مکن خویشتن در جهان  ۲۴۶۵
  شنیدی کجا زآفریدون گرد ستمکاره ضحّاک تازی چه برد  
  همان از منوچهر شاه بزرگ چه آمد بسلم وبتور سترگ  
  کنون بر گاه کاؤس شاه چو دستان وچون رستم کینه خواه  
  چو گودرز کز گرز او روز جنگ بدرّد دل شیر وچرم پلنگ  
  چو بهرام وچون زنگهٔ شاوران که نندیشد از تیغ کنداوران  ۲۴۷۰
  همان گیو گودرز کزو روز کین بجنبش برآید زسهمش زمین  
  بکین سیاوش سپه پوشد آب کند روز نفرین بر افراسیاب  
  ستمکارهٔ بر تن خویشتن بسی یادت آید زگفتار من  
  نه اندر شکاری که گور افگنی وگر آهوانرا بشور افگنی  
  همی شهریاری ربائی زگاه که نفرین کند بر خورشید وماه  ۲۴۷۵
  مده خاک توران بخیره بباد مبادا که پند من آیدت یاد  
  بگفت این وروی سیاوش بدید دو رخرا بکند وفغان برکشید  
  که شاها چه زایران تو بگذاشتی سپهدار را باب پنداشتی  
  کنون دست بسته پیاده کشان کجا افسر وگاه گردنکشان  
  کجا آن همه عهد وسوگند شاه که لرزنده بد چرخ وگردنده ماه  ۲۴۸۰
  کجا شاه کاؤس وگردنکشان که بینند این دم ترا زین نشان  
  کجا گیو وطوس وکجا پیلتن فرامرز ودستان وآن انجمن  
  ازین بد بایران رسد آگهی برآشوبد آن تخت شاهنشهی  
  زگرسیوز آمد ترا بد بروی که نفرین برو با دمور وگروی  
  هرآنکس که بازد ببد بر تو دست بریده سرش باد وافگنده پست  ۲۴۸۵
  جهاندار این بر تو آسان کناد دل دشمنانت هراسان کناد  
  مرا کاشکی دیده گشتی تباه ندیدی بدینسان کشانت براه  
  مرا از پدر این کجا بد امید که پردخته ماند کنارم زشید  
  چو گفتار فرزند بشنید شاه جهان گشت در پیش چشمش سیاه  
  بدو گفت برگرد وایدر مپای چه دانی کزین بد مرا چیست رای  ۲۴۹۰
  دل شاه توران برو بر بسوخت همی خیره چشم خردرا بدوخت  
  بکاخ بلندش یکی خانه بود فرنگیس از آن خانه بیگانه بود  
  بفرمود تا روزبانان کشان مر اورا ببردند چون بیهشان  
  بدآن تیرگیش اندر انداختند در خانه را بند بر ساختند