| | | | | | |
|
شب که بودم با هزاران کوه درد |
|
سر به زانوی غمش، بنشسته فرد |
|
|
جان به لب، از حسرت گفتار او |
|
دل، پر از نومیدی دیدار او |
|
|
آن قیامت قامت پیمان شکن |
|
آفت دوران، بلای مرد و زن |
|
|
فتنهی ایام و آشوب جهان |
|
خانه سوز صد چو من، بیخانمان |
|
|
از درم ناگه درآمد، بیحجاب |
|
لب گزان، از رخ برافکنده نقاب |
|
|
کاکل مشکین به دوش انداخته |
|
وز نگاهی، کار عالم ساخته |
|
|
گفت: ای شیدا دل محزون من! |
|
وی بلاکش عاشق مفتون من |
|
|
کیف حال القلب فی نار الفراق؟ |
|
گفتمش: والله حالی لایطاق |
|
|
یک دمک، بنشست بر بالین من |
|
رفت و با خود برد عقل و دین من |
|
|
گفتمش: کی بینمت ای خوش خرام؟ |
|
گفت: نصب اللیل لکن فیالمنام |
|