| | | | | | |
|
عابدی در کوه لبنان بد مقیم |
|
در بن غاری چو اصحاب الرقیم |
|
|
روی دل از غیر حق برتافته |
|
گنج عزت را ز عزلت یافته |
|
|
روزها میبود مشغول صیام |
|
قرص نانی، میرسیدش وقت شام |
|
|
نصف آن شامش بدی، نصفی سحور |
|
وز قناعت، داشت در دل صد سرور |
|
|
بر همین منوال حالش میگذشت |
|
نامدی زان کوه هرگز سوی دشت |
|
|
از قضا یک شب نیامد آن رغیف |
|
شد ز جوع، آن پارسا زار و نحیف |
|
|
کرد مغرب را ادا، وآنگه عشاء |
|
دل پر از وسواس، در فکر عشاء |
|
|
بس که بود از بهر قوتش اضطراب |
|
نه عبادت کرد عابد، شب، نه خواب |
|
|
صبح چون شد، زان مقام دلپذیر |
|
بهر قوتی آمد آن عابد به زیر |
|
|
بود یک قریه، به قرب آن جبل |
|
اهل آن قریه، همه گبر و دغل |
|
|
عابد آمد بر در گبری ستاد |
|
گبر او را یک دو نان جو بداد |
|
|
بستد آن نان را و شکر او بگفت |
|
وز وصول طعمهاش، خاطر شکفت |
|
|
کرد آهنگ مقام خود دلیر |
|
تا کند افطار زان خبز شعیر |
|
|
در سرای گبر بد گرگین سگی |
|
مانده از جوع، استخوانی و رگی |
|
|
پیش او، گر خط پرگاری کشی |
|
شکل نان بیند، بمیرد از خوشی |
|
|
بر زبان گر بگذرد لفظ خبر |
|
خبز پندارد، رود هوشش ز سر |
|
|
کلب، در دنبال عابد بو گرفت |
|
آمدش دنبال و رخت او گرفت |
|
|
زان دو نان، عابد یکی پیشش فکند |
|
پس روان شد، تا نیابد زو گزند |
|
|
سگ بخورد آن نان، وز پی آمدش |
|
تا مگر، بار دگر آزاردش |
|
|
عابد آن نان دگر، دادش روان |
|
تا که از آزار او یابد امان |
|
|
کلب خورد آن نان و از دنبال مرد |
|
شد روان و روی خود واپس نکرد |
|
|
همچو سایه، در پی او میدوید |
|
عف عفی میکرد و رختش میدرید |
|
|
گفت عابد چون بدید آن ماجرا: |
|
من سگی چون تو ندیدم، بیحیا |
|
|
صاحبت، غیر دو نان جو نداد |
|
وان دونان، خود بستدی، ای کج نهاد |
|
|
دیگرم، از پی دویدن بهر چیست؟ |
|
وین همه، رختم دریدن بهر چیست؟ |
|
|
سگ، به نطق آمد که: ای صاحب کمال |
|
بیحیا، من نیستم، چشمت بمال |
|
|
هست، از وقتی که بودم من صغیر |
|
مسکنم، ویرانهی این گبر پیر |
|
|
گوسفندش را شبانی میکنم |
|
خانهاش را پاسبانی میکنم |
|
|
گاه گاهی، نیم نانم میدهد |
|
گاه، مشتی استخوانم میدهد |
|
|
گاه، غافل گردد از اطعام من |
|
وز تغافل، تلخ گردد کام من |
|
|
بگذرد بسیار، بر من صبح و شام |
|
لا اری خبزا ولا القی الطعام |
|
|
هفته هفته، بگذرد کاین ناتوان |
|
نی ز نان یابد نشان، نی ز استخوان |
|
|
گاه هم باشد، که پیر پر محن |
|
نان نیابد بهر خود، چه جای من |
|
|
چون که بر درگاه او پروردهام |
|
رو به درگاه دگر، ناوردهام |
|
|
هست کارم، بر در این پیر گبر |
|
گاه شکر نعمت او، گاه صبر |
|
|
تا قمار عشق با او باختم |
|
جز در او، من دری نشناختم |
|
|
گه به چوبم میزند، گه سنگها |
|
از در او، من نمیگردم جدا |
|
|
چونکه نامد یک شبی نانت به دست |
|
در بنای صبر تو آمد شکست |
|
|
از در رزاق رو بر تافتی |
|
بر در گبری روان بشتافتی |
|
|
بهر نانی، دوست را بگذاشتی |
|
کردهای با دشمن او آشتی |
|
|
خود بده انصاف، ای مرد گزین! |
|
بیحیاتر کیست؟ من یا تو؟ ببین |
|
|
مرد عابد، زین سخن، مدهوش شد |
|
دست را بر سر زد و از هوش شد |
|
|
ای سگ نفس بهایی، یاد گیر! |
|
این قناعت، از سگ آن گبر پیر |
|