| | | | | | |
|
علم یابد زیب از فقر، ای پسر |
|
نی ز باغ و راغ و اسب و گاو و خر |
|
|
مولوی را، هست دایم این گمان |
|
کان بیابد زیب ز اسباب جهان |
|
|
نقص علم است، ای جناب مولوی |
|
حشمت و مال و منال دنیوی |
|
|
قاقم و خز چند پوشی چون شهان؟ |
|
مرغ و ماهی، چند سازی زیب خوان؟ |
|
|
خود بده انصاف، ای صاحب کمال |
|
کی شود اینها میسر از حلال؟ |
|
|
ای علم افراشته، در راه دین |
|
از چه شد مأکول و ملبوست چنین؟ |
|
|
چند مال شبهه ناک آری به کف؟ |
|
تا که باشی نرم پوش و خوش علف |
|
|
عاقبت سازد تو را، از دین بری |
|
این خودآرایی و این تن پروری |
|
|
لقمه کید از طریق مشتبه |
|
خاک خور خاک و بر آن دندان منه |
|
|
کان تو را در راه دین مغبون کند |
|
نور عرفان از دلت بیرون کند |
|
|
لقمهی نانی که باشد شبهه ناک |
|
در حریم کعبه، ابراهیم پاک |
|
|
گر، به دست خود فشاندی تخم آن |
|
ور به گاو چرخ کردی شخم آن |
|
|
ور، مه نو در حصادش داس کرد |
|
ور به سنگ کعبهاش، دست آس کرد |
|
|
ور به آب زمزمش کردی عجین |
|
مریم آیین پیکری از حور عین |
|
|
ور بخواندی بر خمیرش بیعدد |
|
فاتحه، با قل هوالله احد |
|
|
ور بود از شاخ طوبی آتشش |
|
ور شدی روحالامین هیزم کشش |
|
|
ور تو برخوانی هزاران بسمله |
|
بر سر آن لقمهی پر ولوله |
|
|
عاقبت، خاصیتش ظاهر شود |
|
نفس از آن لقمه تو را قاهر شود |
|
|
در ره طاعت، تو را بیجان کند |
|
خانهی دین تو را ویران کند |
|
|
درد دینت گر بود، ای مرد راه! |
|
چارهی خود کن، که دینت شد تباه |
|
|
از هوس بگذر! رها کن کش و فش |
|
پا ز دامان قناعت، در مکش |
|
|
گر نباشد جامهی اطلس تو را |
|
کهنه دلقی، ساتر تن، بس تو را |
|
|
ور مزعفر نبودت با قند و مشک |
|
خوش بود دوغ و پیاز و نان خشک |
|
|
ور نباشد مشربه از زر ناب |
|
با کف خود میتوانی خورد آب |
|
|
ور نباشد مرکب زرین لگام |
|
میتوانی زد به پای خویش گام |
|
|
ور نباشد دور باش از پیش و پس |
|
دور باش نفرت خلق، از تو بس |
|
|
ور نباشد خانههای زرنگار |
|
میتوان بردن به سر در کنج غار |
|
|
ور نباشد فرش ابریشم طراز |
|
با حصیر کهنهی مسجد بساز |
|
|
ور نباشد شانهای از بهر ریش |
|
شانه بتوان کرد با انگشت خویش |
|
|
هرچه بینی در جهان دارد عوض |
|
در عوض گردد تو را حاصل، غرض |
|
|
بیعوض، دانی چه باشد در جهان؟ |
|
عمر باشد، عمر، قدر آن بدان |
|