| | | | | | |
|
نان و حلوا چیست؟ ای فرزانه مرد |
|
منصب دنیاست، گرد آن مگرد |
|
|
گر بیالایی از او دست و دهان |
|
روی آسایش نبینی در جهان |
|
|
منصب دنیا نمیدانی که چیست؟ |
|
من بگویم با تو، یک ساعت بایست |
|
|
آنکه بندد از ره حق پای مرد |
|
آنکه سازد کوی حرمان جای مرد |
|
|
آنکه نامش مایهی بدنامی است |
|
آنکه کامش، سر به سر، ناکامی است |
|
|
آنکه هر ساعت، نهان از خاص و عام |
|
کاسهی زهرت فرو ریزد به کام |
|
|
بر سر این زهر روزان و شبان |
|
چند خواهی بود لرزان و تپان؟ |
|
|
منصب دنیاست، ای نیکونهاد! |
|
آنکه داده خرمن دینت به باد |
|
|
منصب دنیاست، ای صاحب فنون! |
|
آنکه کردت این چنین، خوار و زبون |
|
|
ای خوش آن دانا که دنیا را بهشت |
|
رفت همچون شاه مردان در بهشت |
|
|
مولوی معنوی در مثنوی |
|
نکتهای گفته است، هان تا بشنوی: |
|
|
« ترک دنیا گیر تا سلطان شوی |
|
ورنه گر چرخی تو، سرگردان شوی |
|
|
زهر دارد در درون، دنیا چو مار |
|
گرچه دارد در برون، نقش و نگار |
|
|
زهر این مار منقش، قاتل است |
|
میگریزد زو هر آن کس عاقل است» |
|
|
زین سبب، فرمود شاه اولیا |
|
آن گزین اولیا و انبیا: |
|
|
حب الدنیا، رأس کل خطیة |
|
و ترک الدنیا رأس کل عبادة |
|