| | | | | | |
| |
نوجوانی از خواص پادشاه |
|
می‌شدی، با حشمت و تمکین، به راه |
|
| |
دل ز غم خالی و سر پر از هوس |
|
جمله اسباب تنعم پیش و پس |
|
| |
بر یکی عابد، در آن صحرا گذشت |
|
کاو علف می‌خورد، آن آهوی دشت |
|
| |
هر زمان، در ذکر حی لایموت |
|
شکر گویان کش میسر گشت قوت |
|
| |
نوجوان سویش خرامید و بگفت: |
|
کای شده با وحشیان در قوت جفت! |
|
| |
سبز گشته، چون زمرد، رنگ تو |
|
چونکه ناید جز علف در چنگ تو |
|
| |
شد تنت چون عنکبوت، از لاغری |
|
چون گوزنان، چند در صحرا چری؟ |
|
| |
گر چو من بودی تو خدمتگار شاه |
|
در علف خوردن نمی‌گشتی تباه |
|
| |
پیر گفتش: کای جوان نامدار |
|
کت بود از خدمت شه افتخار |
|
| |
گر چو من، تو نیز می‌خوردی علف |
|
کی شدی عمرت در این خدمت تلف؟ |
|
