عبید زاکانی (قصاید)/علی‌الصباح که سلطان چرخ آینه فام

by عبید زاکانی

	علی‌الصباح که سلطان چرخ آینه فام			زدود آینه‌ی آسمان ز زنگ ظلام
	صفای صبح دل صادقان به جوش آمد			فروغ عکس شفق برد بر فلک اعلام
	به دست خسرو خاور فتاد ملک حبش			ز شاه روم هزیمت گرفت لشگر شام
	هر آن متاع که شب را ز مشگ و عنبر بود			به زر پخته به دل کرد صبح نقره ستام
	به گوش هوش من آمد خروش نوبت شاه			ز توبه خانه‌ی تنهایی آمده بر بام
	به سوی گلشن کروبیان نظر کردم			ضمیر روشن و دل صافی و طبیعت رام
	چنان نمود مرا وضع چرخ و شکل نجوم			که خیمه‌ایست پر از لعبتان سیم‌اندام
	گذشتم از بر شش دیر و قلعه‌ای دیدم			یکی برهمن دانا در او گرفته مقام
	به زیر دست وی اندر خجسته دیداری			که مینمود به هر کس ره حلال و حرام
	گشاده زهره‌ی زهرا به ناز چهره‌ی سعد			به دوستی نظر افکنده سوی او بهرام
	چو من به فکر فرو رفته و روان کرده			دبیر چرخ به مدح خدایگان اقلام
	عنان به خطه‌ی مغرب کشیده ماه تمام			نموده عارض نورانی از نقاب غمام
	دمیده شعله‌ی مهر آنچنان که پنداری			زمانه تیغ زراندود میکشد ز نیام
	ز بس تجلی نور آنزمان ندانستم			که آفتاب کدامست و روی خواجه کدام
	جهان فضل و کرم رکن دین عمیدالملک			وزیر شاه نشان خواجه‌ی سپهر غلام
	قضا شکوه قدر حمله‌ی ستاره حشر			زحل محل فلک قدر آفتاب انعام
	فلک ز تمشیت اوست در مسیر و مدار			زمین ز معدلت اوست با قرار و قوام
	جناب عالی او ملجا وضیع و شریف			حریم درگه او کعبه‌ی خواص و عام
	ز تاب حمله‌ی او گاه کینه سست شود			دم نهنگ و دل پیر و پنجه‌ی ضرغام
	زهی وجود شریف تو مظهر الطاف			زهی ضمیر منیر تو مهبط الهام
	بیمن عدل و شکوه تو گشت روزافزون			شکوه و رونق ایمان و قوت اسلام
	سیاست تو عدو را به یک کرشمه‌ی مهر			ببسته راه خرد بر مسائل اوهام
	جهان پناها احوال خویش خواهم گفت			یکی به سمع رضا بشنو ای ملاذ انام
	کنون دوازده سالست تا ز ملک انام			کشید اختر سعدم به درگه تو زمام
	نبود منزل من غیر آستانه‌ی تو			که باد تا به ابد قبله‌ی کبار و کرام
	ز نعمت تو مرا بود کامها حاصل			ز دولت تو مرا بود کارها به نظام
	خجل نیم ز جنابت که مرغ همت من			به بوی دانه نیفتاد هیچ گه در دام
	طمع نکرد مرا پیش هرکسی رسوا			نبرد حرص مرا پیش هر خسی به سلام
	بدان رسیده‌ام اکنون که بر درت شب و روز			نمی‌توانم بستن به بندگی احرام
	ملالت آرد اگر شرح آن دهم که به من			چه میرسد ز جفای سپهر بد فرجام
	گهی به دست عنا میکشد مرا دامن			گهی زبان بلا میدهد مرا پیغام
	گهی به جای طرب غم فرستدم بر دل			گهی به جای عرق خون چکاندم زمسام
	ز رنج و درد چنان گشته‌ام که یک نفسم			نه ممکنست قعود و نه ممکنست قیام
	به حسن تربیت خواجه هست روزی چند			مرا امید اجازت ز پادشاه انام
	همیشه تا نبود سیر ماه را پایان			مدام تا نبود دور مهر را انجام
	به کام و رای تو و دوستان تو بادا			همیشه جنبش افلاک و گردش ایام
	هزار قرن بزی دوستکام و دولتمند			هزار سال بمان کامران و نیکونام
	معین و ناصر من لطف بی‌نهایت تو			معین و ناصر تو ذوالجلال والاکرام