| | | | | | |
|
ای جوانبخت وزیری که کند افسر سر |
|
خاک پایت چو بدین گنبد خضرا برسد |
|
|
جان هر خسته ز لطف تو دوا کسب کند |
|
دل هرکس ز عطایت به تمنی برسد |
|
|
ملک را چون تو عمیدی چو خدا روزی کرد |
|
رکن اسلام ز نام تو به اعلی برسد |
|
|
خسروا بنده عبید از کرمت دارد چشم |
|
کش ز یمن نظرت کار به بالا برسد |
|
|
گر بود مصلحت احوال دعاگو با شاه |
|
عرضه فرمای چو رایات به بیضا برسد |
|
|
بیتکی چند ز اشعار کسان داردم یاد |
|
یک دو زان شاید اگر زانکه به آنها برسد |
|
|
«آنکه او هست در این دور به نانی خرسند |
|
حرص گیرد چو بدین حضرت والا برسد» |
|
|
آری از چاه بجز آب تمنی نکند |
|
بار گوهر طلبد هرکه به دریا برسد |
|
|
تا ابد کامروا باشد که خصمت گر خود |
|
نظری باز کند مرگ مفاجا برسد |
|
|
مدت عمر تو چندانکه پیاپی صد بار |
|
جرم خورشید جهانگرد به جوزا برسد |
|