| | | | | | |
| |
دیده باشی کان حکیم بی خرد |
|
تخته‌ای خاک آورد در پیش خود |
|
| |
پس کند آن تخته پر نقش و نگار |
|
ثابت و سیاره آرد آشکار |
|
| |
هم فلک آرد پدید و هم زمین |
|
گه بر آن حکمی کند گاهی برین |
|
| |
هم نجوم و هم برون آرد پدید |
|
هم افول و هم عروج آرد پدید |
|
| |
هم نحوست، هم سعادت برکشد |
|
خانه‌ی موت و ولادت برکشد |
|
| |
چون حساب نحس کرد و سعد از آن |
|
گوشه‌ی آن تخته گیرد بعد از آن |
|
| |
برفشاند، گویی آن هرگز نبود |
|
آن همه نقش و نشان هرگز نبود |
|
| |
صورت این عالم پر پیچ پیچ |
|
هست همچون صورت آن تخته هیچ |
|
| |
تو نیاری تاب این، کنجی گزین |
|
گرد این کم گرد و در کنجی نشین |
|
| |
جمله‌ی مردان زنان اینجا شدند |
|
از دو عالم بی‌نشان اینجا شدند |
|
| |
چون نداری طاقت این راه تو |
|
گر همه کوهی نسنجی کاه تو |
|
