عطار (بیان وادی فقر)/صوفیی می‌رفت چون بی‌حاصلی

by عطار

	صوفیی می‌رفت چون بی‌حاصلی			زد قفای محکمش سنگین دلی
	با دلی پر خون سر از پس کرد او			گفت آنک از تو قفایی خورد او
	قرب سی سالست تا او مرد و رفت			عالم هستی به پایان برد و رفت
	مرد گفتش ای همه دعوی نه کار			مرده کی گوید سخن، شرمی بدار
	تا که تو دم می‌زنی هم دم نه‌ای			تا که مویی مانده‌ی محرم نه‌ای
	گر بود مویی اضافت در میان			هست صد عالم مسافت در میان
	گر تو خواهی تا بدین منزل رسی			تا که مویی مانده‌ی مشکل رسی
	هرچ داری، آتشی را برفروز			تا از ارپای بر آتش بسوز
	چون نماندت هیچ، مندیش از کفن			برهنه خود را به آتش در فکن
	چون تو و رخت تو خاکستر شود			ذره‌ی پندار تو کمتر شود
	ور چو عیسی از تو یک سوزن بماند			در رهت می‌دان که صد ره زن بماند
	گرچه عیسی رخت در کوی او فکند			سوزنش هم بخیه بر روی او فکند
	چون حجاب آید وجود این جایگاه			راست ناید ملک و مال و آب و جاه
	هرچ داری یک یک از خود بازکن			پس به خود در خلوتی آغاز کن
	چون درونت جمع شد در بی‌خودی			تو برون آیی ز نیکی و بدی
	چون نماندت نیک و بد، عاشق شوی			پس فنای عشق را لایق شوی