| | | | | | |
| |
رفتند سران به بزم سلطان |
|
ماندند جنیبه را به دربان |
|
| |
ریحان به ریاض انس پیوست |
|
بردند سفال را به خمدان |
|
| |
پرورده‌ی طبع گشت خاموش |
|
نو برده‌ی فهم شد سخندان |
|
| |
شد قطره محیط و ذره خورشید |
|
از محو صفات صنع یزدان |
|
| |
آثار خصال جسم گم شد |
|
در مطلع نور قرب جانان |
|
| |
تا قطره‌ی شبنم سحرگاه |
|
بر روضه‌ی وصل اوست غلتان |
|
| |
در پرده‌ی نیستی هم آواز |
|
چون ناله‌ی نیم خواب مستان |
|
| |
چون هیچ نشان نیابی از خود |
|
تیری به نشان راست بنشان |
|
| |
چون سوخت سپند خوش برآسود |
|
مشکی مکن از جمال خوبان |
|
| |
در نسخه‌ی کیمیای توحید |
|
خواندم که فناست مغز ایمان |
|
| |
این است سخن که تا توانی |
|
خود را ز برون در نمانی |
|
