| | | | | | |
|
زهی مه را رخت تنویر داده |
|
به یکسو روز را شبگیر داده |
|
|
جمالت حسن را در بر گرفته |
|
کمالت عقل را تشویر داده |
|
|
خرد نطق خوشت را کار بسته |
|
شکر لعل لبت را شیر داده |
|
|
عروش هشت جنت در فراقت |
|
ازین نه بم نوای زیر داده |
|
|
چو خوشه ده زبان گشته نهم چرخ |
|
صفاتت صد یکی تقریر داده |
|
|
ازین طاق چهارم روی خورشید |
|
ز عکس رای تو تأثیر داده |
|
|
قضا دیده قدر مایه ز قدرت |
|
ز کف سر رشتهی تقدیر داده |
|
|
به فرمان تو ای فرمان ده جان |
|
عذاب خلد را تأخیر داده |
|
|
دل عطار مجنون غم تو |
|
تو از زلف خودش زنجیر داده |
|
|
به هم نامی حق دارم زهی قدر |
|
به هم نامی نکو نامم کن ای صدر |
|