| | | | | | |
|
فداک ابی و امی این تمشی |
|
براق آمد مگر بر عزم عرشی |
|
|
تورا چه عالم و چه عرش و چه فرش |
|
که صد عالم ورای عرش و فرشی |
|
|
کنون روحانیان عرش را بین |
|
چو سر بر خط نهاده انس و وحشی |
|
|
تویی سلطان مطلق در دوعالم |
|
که خط دادندت انس و جان به خوشی |
|
|
ز بس کامد به نزدیک تو جبریل |
|
شده چون دحیه الکلب قریشی |
|
|
چو اندر عالم جان اوفتادی |
|
از آن بی سایه دایم میدرفشی |
|
|
چو دایم رحمة للعالمینی |
|
بران جرم دو عالم را ببخشی |
|
|
نگردد مطلع بر نقش تو کس |
|
که تو برتر ز نه طالق بنفشی |
|
|
چو تو برتر ز افلاکی بجز حق |
|
که داند تا چه نوری و چه نقشی |
|
|
فسبحان الذی اسری بعبده |
|
الی الملکوت و الجبروت کله |
|