| | | | | | |
|
هدهد رهبر چنین گفت آن زمان |
|
کانک عاشق شد نه اندیشد ز جان |
|
|
چون بترک جان بگوید عاشقی |
|
خواه زاهد باش خواهی فاسقی |
|
|
چون دل تو دشمن جان آمدست |
|
جان برافشان ره به پایان آمدست |
|
|
سد ره جانست، جان ایثار کن |
|
پس برافکن دیده و دیدار کن |
|
|
گر ترا گویند از ایمان برآی |
|
ور خطاب آید ترا کز جان برآی |
|
|
تو که باشی ، این و آن را برفشان |
|
ترک ایمان گیر و جان را برفشان |
|
|
منکری گوید که این بس منکرست |
|
عشق گو از کفر و ایمان برترست |
|
|
عشق را با کفر و با ایمان چه کار |
|
عاشقان را لحظهای با جان چه کار |
|
|
عاشق آتش بر همه خرمن زند |
|
اره بر فرقش نهند او تن زند |
|
|
درد و خون دل بباید عشق را |
|
قصهی مشکل بباید عشق را |
|
|
ساقیا خون جگر در جامکن |
|
گر نداری درد از ما وامکن |
|
|
عشق را دردی بباید پردهسوز |
|
گاه جان را پردهدر گه پردهدوز |
|
|
ذرهی عشق از همه آفاق به |
|
ذرهی درد از همه عشاق به |
|
|
عشق مغز کاینات آمد مدام |
|
لیک نبود عشق بیدردی تمام |
|
|
قدسیان را عشق هست و درد نیست |
|
درد را جز آدمی درخورد نیست |
|
|
هرکه را در عشق محکم شد قدم |
|
در گذشت از کفر و از اسلام هم |
|
|
عشق سوی فقر در بگشایدت |
|
فقر سوی کفر ره بنمایدت |
|
|
چون ترا این کفر وین ایمان نماند |
|
این تن تو گم شد و این جان نماند |
|
|
بعد از آن مردی شوی این کار را |
|
مرد باید این چنین اسرار را |
|
|
پای درنه همچو مردان و مترس |
|
درگذار از کفر و ایمان و مترس |
|
|
چند ترسی، دست از طفلی بدار |
|
بازشو چون شیرمردان پیش کار |
|
|
گر ترا صد عقبه ناگاه اوفتد |
|
باک نبود چون درین راه اوفتد |
|