| | | | | | |
| |
پیش جمع آمد همای سایه بخش |
|
خسروان را ظل او سرمایه بخش |
|
| |
زان همای بس همایون آمد او |
|
کز همه در همت افزون آمد او |
|
| |
گفت ای پرندگان بحر و بر |
|
من نیم مرغی چو مرغان دگر |
|
| |
همت عالیم در کار آمدست |
|
عزلت از خلقم پدیدار آمدست |
|
| |
نفس سگ را خوار دارم لاجرم |
|
عزت از من یافت افریدون و جم |
|
| |
پادشاهان سایه پرورد من‌اند |
|
بس گدای طبع نی مرد من‌اند |
|
| |
نفس سگ را استخوانی می‌دهم |
|
روح را زین سگ امانی می‌دهم |
|
| |
نفس را چون استخوان دادم مدام |
|
جان من زان یافت این عالی مقام |
|
| |
آنک شه خیزد ز ظل پر او |
|
چون توان پیچید سر از فر او |
|
| |
جمله را در پر او باید نشست |
|
تا ز ظلش ذره‌ای آید به دست |
|
| |
کی شود سیمرغ سرکش یار من |
|
بس بود خسرو نشانی کار من |
|
| |
هدهدش گفت ای غرورت کرده بند |
|
سایه در چین، بیش از این برخود مخند |
|
| |
نیستت خسرو نشانی این زمان |
|
همچو سگ با استخوانی این زمان |
|
| |
خسروان را کاشکی ننشانیی |
|
خویش را از استخوان برهانیی |
|
| |
من گرفتم خود که شاهان جهان |
|
جمله از ظل تو خیزند این زمان |
|
| |
لیک فردا در بلا عمر داز |
|
جمله از شاهی خود مانند باز |
|
| |
سایه‌ی تو گر ندیدی شهریار |
|
در بلاکی ماندی روز شمار |
|
