| | | | | | |
| |
هیچ گوهر رانبود آن سروری |
|
کان سلیمان داشت در انگشتری |
|
| |
زان نگینش بود چندان نام و بانگ |
|
و آن نگین خود بود سنگی نیم دانگ |
|
| |
چون سلیمان کرد آن گوهر نگین |
|
زیر حکمش شد همه روی زمین |
|
| |
چون سلیمان ملک خود چندان بدید |
|
جمله‌ی آفاق در فرمان بدید |
|
| |
گرچه شادروان چل فرسنگ داشت |
|
هم بنا بر نیم دانگ سنگ داشت |
|
| |
گفت چون این مملکت وین کار و بار |
|
زین قدر سنگ است دایم پای دار |
|
| |
من نمی‌خواهم که در دنیا و دین |
|
بازماند کس به ملکی هم چنین |
|
| |
پادشاها من به چشم اعتبار |
|
آفت این ملک دیدم آشکار |
|
| |
هست آن در جنب عقبی مختصر |
|
بعد ازین کس را مده هرگز دگر |
|
| |
من ندارم با سپاه و ملک کار |
|
می‌کنم زنبیل بافی اختیار |
|
| |
گرچه زان گوهر سلیمان شاه شد |
|
آن گهر بودش که بند راه شد |
|
| |
زان به پانصد سال بعد از انبیا |
|
با بهشت عدن گردد آشنا |
|
| |
آن گهر چون با سلیمان این کند |
|
کی چو تو سرگشته را تمکین کند |
|
| |
چون گهر سنگیست چندین کان مکن |
|
جز برای روی جانان جان مکن |
|
| |
دل ز گوهر برکن ای گوهر طلب |
|
جوهری را باش دایم در طلب |
|
