| | | | | | |
|
مصطفا جایی فرود آمد به راه |
|
گفت آب آرند لشگر را ز چاه |
|
|
رفت مردی بازآمد پر شتاب |
|
گفت پر خونست چاه و نیست آب |
|
|
گفت پنداری ز درد کار خویش |
|
مرتضی در چاه گفت اسرار خویش |
|
|
چاه چون بشنید آن تابش نبود |
|
لاجرم چون تو شدی آبش نبود |
|
|
آنک در جانش چنین شوری بود |
|
در دلش کی کینهی موری بود |
|
|
در تعصب میزند جان تو جوش |
|
مرتضا را جان چنین نبود خموش |
|
|
مرتضا را میمکن بر خود قیاس |
|
زانک در حق غرق بود آن حقشناس |
|
|
هم چنان مستغرق کار است او |
|
وز خیالات تو بیزارست او |
|
|
گر چو تو پر کینه بودی مرتضی |
|
جنگ جستی پیش خیل مصطفی |
|
|
او ز تو مردانهتر آمد بسی |
|
پس چرا جنگی نکرد او باکسی |
|
|
گر به ناحق بود صدیق ای عجب |
|
او چو بر حق بود حق کردی طلب |
|
|
پیش حیدر خیلام الممنین |
|
چون نه بر منوال دین جستند کین |
|
|
لاجرم چون دید چندان جنگ و شور |
|
دفع کرد آن قوم را حیدر به زور |
|
|
وانک با دختر تواند جنگ کرد |
|
داند او سوی پدر آهنگ کرد |
|
|
ای پسر تو بینشانی از علی |
|
عین و یا و لام دانی از علی |
|
|
تو ز عشق جان خویشی بیقرار |
|
واو نشسته تا کند صد جان نثار |
|
|
از صحابه گر شدی کشته کسی |
|
حیدر کرار غم خوردی بسی |
|
|
تا چرا من هم نگشتم کشته نیز |
|
خوار شد بر چشم من جان عزیز |
|
|
خواجه گفتی چه فتادست ای علی |
|
آن تو یخنی نهادست ای علی |
|