| | | | | | |
| |
بود در کنجی یکی دیوانه خوار |
|
پیش او شد آن عزیز نامدار |
|
| |
گفت می‌بینم ترا اهلیتی |
|
هست در اهلیتت جمعیتی |
|
| |
گفت کی جمعیتی یابم ز کس |
|
چون خلاصم نیست از کیک و مگس |
|
| |
جمله‌ی روزم مگس دارد عذاب |
|
جمله‌ی شب نایدم از کیک خواب |
|
| |
نیم سارخکی چو در نمرود شد |
|
مغز آن سرگشته دل پر دود شد |
|
| |
من مگر نمرود وقتم کز حبیب |
|
کیک و سار پخک و مگس دارم نصیب |
|
| |
دیگری گفتش گنه دارم بسی |
|
با گنه چون ره برد آنجا کسی |
|
| |
چون مگس آلوده باشد بی‌خلاف |
|
کی رسد سیمرغ را در کوه قاف |
|
| |
چون ز ره سر تافت مرد پر گناه |
|
کی تواند یافت قرب پادشاه |
|
| |
گفت ای غافل مشو نومید ازو |
|
لطف می‌خواه و کرم جاوید ازو |
|
| |
گر به آسانی نیندازی سپر |
|
کار دشوارت شود ای بی‌خبر |
|
| |
گر نبودی مرد تایب را قبول |
|
کی بدی هر شب برای او نزول |
|
| |
گر گنه کردی، در توبه‌ست باز |
|
توبه کن کین در نخواهد شد فراز |
|
| |
گر به صدق آیی درین ره تو دمی |
|
صد فتوحت پیش بازآید همی |
|
