| | | | | | |
| |
خونیی را کشت شاهی در عقاب |
|
دید آن صوفی مگر او را به خواب |
|
| |
در بهشت عدن خندان می‌گذشت |
|
گاه خرم گه خرامان می‌گذشت |
|
| |
صوفیش گفتا تو خونی بوده‌ای |
|
دایما در سرنگونی بوده‌ای |
|
| |
از کجا این منزلت آمد پدید |
|
زانچ تو کردی بدین نتوان رسید |
|
| |
گفت چون خونم روان شد به رزمی |
|
می‌گذشت آنجا حبیب اعجمی |
|
| |
در نهان در زیرچشم آن پیر راه |
|
کرد درمن طرفة العینی نگاه |
|
| |
این همه تشریف و صد چندین دگر |
|
یافتم از عزت آن یک نظر |
|
| |
هرک چشم دولتی بر وی فتاد |
|
جانش در یک دم به صد سر پی فتاد |
|
| |
تانیفتد بر تو مردی را نظر |
|
از وجود خویش کی یابی خبر |
|
| |
گر تو بنشینی به تنهایی بسی |
|
ره بنتوانی بریدن بی‌کسی |
|
| |
پیر باید، راه را تنها مرو |
|
از سر عمیا درین دریا مرو |
|
| |
پیر ما لابد راه آمد ترا |
|
در همه کاری پناه آمد ترا |
|
| |
چون تو هرگز راه نشناسی ز چاه |
|
بی عصا کش کی توانی برد راه |
|
| |
نه ترا چشمست و نه ره کوته است |
|
پیر در راهت قلاوز ره است |
|
| |
هرک شد درظل صاحب دولتی |
|
نبودش در راه هرگز خجلتی |
|
| |
هرک او در دولتی پیوسته شد |
|
خار در دستش همه گل دسته شد |
|
