| | | | | | |
|
داشت ریشی بس بزرگ آن ابلهی |
|
غرقه شد در آب دریا ناگهی |
|
|
دیدش از خشکی مگر مردی سره |
|
گفت از سر برفکن آن تو بره |
|
|
گفت نیست آن تو به ره، ریش منست |
|
نیست خود این ریش، تشویش منست |
|
|
گفت احسنت اینت ریش و اینت کار |
|
تو فروده اینت خواهد کشت زار |
|
|
ای چو بز از ریش خود شرمیت نه |
|
برگرفته ریش و آزرمیت نه |
|
|
تا ترا نفسی و شیطانی بود |
|
در تو فرعونی و هامانی بود |
|
|
پشم درکش همچو موسی کون را |
|
ریش گیر آنگاه این فرعون را |
|
|
ریش این فرعون گیر و سخت دار |
|
جنگ ریشاریش کن مردانهوار |
|
|
پای درنه، ترک ریش خویش گیر |
|
تا کیت زین ریش، ره در پیش گیر |
|
|
گرچه از ریشت بجز تشویش نیست |
|
یک دمت پروای ریش خویش نیست |
|
|
در ره دین آن بود فرزانهای |
|
کو ندارد ریش خود را شانهای |
|
|
خویش را از ریش خود آگه کند |
|
ریش را دستار خوان ره کند |
|
|
نه بجز خونابه آبی یابد او |
|
نه بجز از دل کبابی یابد او |
|
|
گر بود گازر، نبیند آفتاب |
|
ور بود دهقان، نیارد میغ آب |
|