| | | | | | |
| |
دیده‌ی آن عنکبوت بی‌قرار |
|
در خیالی می‌گذارد روزگار |
|
| |
پیش گیرد وهم دوراندیش را |
|
خانه‌ای سازد به کنجی خویش را |
|
| |
بوالعجب دامی بسازد از هوس |
|
تا مگر در دامش افتد یک مگس |
|
| |
چون مگس افتد به دامش سرنگون |
|
برمکد از عرق آن سرگشته خون |
|
| |
بعد از آن خشکش کند بر جایگاه |
|
قوت خود سازد از و تا دیرگاه |
|
| |
ناگهی باشد که آن صاحب سرای |
|
چوب اندر دست، استاده بپای |
|
| |
خانه‌ی آن عنکبوت و آن مگس |
|
جمله ناپیدا کند در یک نفس |
|
| |
هست دنیا، وانک دروی ساخت قوت |
|
چون مگس در خانه‌ی آن عنکبوت |
|
| |
گر همه دنیا مسلم آیدت |
|
گم شود تا چشم بر هم آیدت |
|
| |
گر به شاهی سرفرازی می‌کنی |
|
طفل راه پرده بازی می‌کنی |
|
| |
ملک مطلب گر نخوردی مغز خر |
|
ملک گاوان را دهند ای بی‌خبر |
|
| |
هرک از کوس و علم درویش نیست |
|
مرد او ، کان بانگ بادی بیش نیست |
|
| |
هست بادی در علم، در کوس بانگ |
|
باد بانگی کمتر ارزد نیم دانگ |
|
| |
ابلق بیهودگی چندین متاز |
|
در غرور خواجگی چندین مناز |
|
| |
پوست آخر درکشیدند از پلنگ |
|
درکشند آخر ز تو هم بی‌درنگ |
|
| |
چون محال آمد پدیدار آمدن |
|
گم شدن به یا نگو سار آمدن |
|
| |
نیست ممکن سرفرازی کردنت |
|
سر بنه تا کی ز بازی کردنت |
|
| |
یا بنه این سروری دیگر مکن |
|
یا ز سربازی بنه در سرمکن |
|
| |
ای سر ای و باغ تو زندان تو |
|
وای جانت، وابلای جان تو |
|
| |
در گذر زین خاکدان پر غرور |
|
چند پیمایی جهان ای ناصبور |
|
| |
چشم همت برگشای و ره ببین |
|
پس قدم در ره نه و درگه ببین |
|
| |
چون رسانیدی بدان درگاه جان |
|
خود نگنجی تو ز عزت در جهان |
|
