| | | | | | |
|
پاک دینی گفت آن نیکوترست |
|
مبتدی را کو به تاریکی درست |
|
|
تا به کلی گم شود در بحر جود |
|
پس نماند هیچ رشدش در وجود |
|
|
زانک چیزی گر برو ظاهر شود |
|
غره گردد وان زمان کافر شود |
|
|
آنچ در تست از حسد و از خشم تو |
|
چشم مردان بیند اونه چشم تو |
|
|
هست در تو گلخنی پر اژدها |
|
تو ز غفلت کرده ایشان را رها |
|
|
روز و شب در پرورششان مانده |
|
فتنهی خفت و خورششان مانده |
|
|
اصل تو از خاک وز خون شد تمام |
|
وی عجب هر دو ز بیقدری حرام |
|
|
خون که او نزدیکتر آمد به تو |
|
هم نجس هم مختصر آمد به تو |
|
|
هرچ در بعد دلست از قرب حس |
|
هم حرام افتد بلا شک هم نجس |
|
|
گر پلیدیی درون میبینیی |
|
این چنین فارغ کجا بنشینیی |
|