عطار (عذر آوردن مرغان)/گفت آن دیوانه‌ی تن برهنه

by عطار

	گفت آن دیوانه‌ی تن برهنه			در میاه راه می‌شد گرسنه
	بود بارانی و سرمایی شگرف			تر شد آن سرگشته از باران و برف
	نه نهفتی بودش و نه خانه‌ای			عاقبت می‌رفت تا ویرانه‌ای
	چون نهاد از راه در ویرانه گام			بر سرش آمد همی خشتی ز بام
	سر شکستش خون روان شد همچو جوی			مرد سوی آسمان برکرد روی
	گفت تا کی کوس سلطانی زدن			زین نکوتر خشت نتوانی زدن