عطار (عذر آوردن مرغان)/گفت شیخ مهنه را آن پیرزن
| گفت شیخ مهنه را آن پیرزن | دلخوشی را هین دعایی ده به من | |||||
| می‌کشیدم بی‌مرادی پیش ازین | می‌نیارم تاب اکنون بیش ازین | |||||
| گر دعای خوش دلی آموزیم | بی‌شک آن وردی بود هر روزیم | |||||
| شیخ گفتش مدتی شد روزگار | تا گرفتم من پس زانو حصار | |||||
| اینچ می‌خواهی، بسی بشتافتم | ذره‌ای نه دیدم و نه یافتم | |||||
| تا دوا ناید پدید این درد را | خوش دلی کی روی باشد مرد را | |||||