غزل‌های فرخی یزدی/آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی
| آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی | دست خود ز جان شستم از برای آزادی | |||||
| تا مگر به دست آرم دامن وصالش را | می دوم به پای سر در قفای آزادی | |||||
| با عوامل تکفیر صنف ارتجاعی باز | حمله می‌کند دایم بر بنای آزادی | |||||
| در محیط طوفان‌زای ماهرانه در جنگ است | ناخدای استبداد با خدای آزادی | |||||
| شیخ از آن کند اصرار بر خرابی احرار | چون بقای خود بیند در فنای آزادی | |||||
| دامن محبت را گر کُنی ز خون رنگین | می توان تو را گفتن پیشوای آزادی | |||||
| فرخی ز جان و دل می‌کُند در این محفل | دل نثار استقلال جان فدای آزادی | |||||