| | | | | | |
| |
ای خامه‌ی مشک افشان چون نامه نگار آیی |
|
این مطلع شاهی را عنوان کتابم کن |
|
| |
« ای ساقی خوش منظر مست می نابم کن |
|
روی چو مهت بنمای بیهوش و خرابم کن» |
|
| |
کیفیت بیداری خون کرد دلم ساقی |
|
برخیز و شرابم ده بنشین و به خوابم کن |
|
| |
هر وقت که می خواران پیمانه‌ی می نوشند |
|
از چشم خمارینت سرمست شرابم کن |
|
| |
من زهر فراقت را زین پیش نمی‌نوشم |
|
صهبای وصالم ده، فارغ ز عذابم کن |
|
| |
پیش لب نوشینت تا کی به سال آیم |
|
گر بوسه نمی‌بخشی یک باره جوابم کن |
|
| |
رخساره نشان دادی بی دین و دلم کردی |
|
بگشای خم گیسو بی طاقت و تابم کن |
|
| |
خواهی که در این عالم یک عمر کنم شاهی |
|
در خیل غلامانت یک روز حسابم کن |
|
| |
ترسم که بر خسرو داد از تو برم آخر |
|
شیرین دهنا رحمی بر چشم پرآبم کن |
|
| |
شه ناصردین کز دل پیر فلکش گوید |
|
کز جمله حجابت یک باره خطابم کن |
|
| |
صد بار فروغی من با دل بر خود گفتم |
|
بنواز دلم باری آن گاه عتابم کن |
|
