لاهوتی (غزلیات)/سر و سامان

by ابوالقاسم لاهوتی

	از خانه کنم یاد که پیمان من آنجاست؛			هوش سرم و نور دو چشمان من آنجاست.
	جان با همه شیرینی و محبوبیش، اینجا			بر تن بودم بار، که جانان من آنجاست.
	اینجا، برمد روشنی از من که مهم نیست،			تازد به تنم درد، چو درمان من آنجاست.
	دل پر غم و احوال پریشان شد و، فکرم			در سر نشود جمع، که سامان من آنجاست.
	گر مدعیم بی دل و دین خواند، عجب نیست؛			از راست چه رنجم، دل و ایمان من آنجاست.
	پر بد چمن از چهچهم و، بی گل رویش			یک بسته دهان بلبم، الحان من آنجاست.
	معذورم اگر آتش اشعار من اینجا			بی جلوه بود - طبع درخشان من آنجاست.

پاریس، ژوئن ۱۹۲۵