لاهوتی (غزلیات)/می‌نالم

by ابوالقاسم لاهوتی

	ز شب تا بامدادان، می کنم فریاد و می نالم.			ز دست بخت بد فرجام، دارم داد و می نالم.
	چو بینم در قفس هم، بی مروت بسته پایم را،			کنم اندیشه در بی رحمی صیاد و می نالم.
	به هرجا، دست یاری، بنگرم در گردن یاری،			به تنهایی، ز یار خود نمایم یاد و می نالم.
	چو بینم صورت خوبان هفتاد و دو ملت را،			به یاد آرم که یار من نشد آزاد و می نالم.
	ز فقر زارع و دل سختی مالک، بود روشن			که ایران می شود ویران ز استبداد و می نالم.
	خیانت های شاه و جهل ملت را چو می بینم،			از آن ترسم که این کشور رود بر باد و می نالم.
	رعیت را، فروشد با زمین، ملاک و می بینم			که ملت عاجز است از دفع این بیداد و می نالم.
	ز بند سبحه می فهمم که از این رشته دلدارم			به حبس چادر و دام نقاب افتاد و می نالم.
	جهان را، فعله، لاهوتی، به پا کرده است و می بینم			که خود هرگز نبد در خانه ای آباد و می نالم.

اسلامبول، اکتبر ۱۹۱۹