لاهوتی (غزلیات)/نمی‌گوید

by ابوالقاسم لاهوتی

	گناهم چیست، ای جانانه؟ - می گویم، نمی گوید.			سزای عفو هستم یا نه؟ - می گویم، نمی گوید.
	شدم عاجز از آه و نالهٔ دل. تا شود ساکت،			بگو حرفی به این دیوانه! - می گویم، نمی گوید.
	سرای کیست - می گویم - دلم؟ گوید: سرای من.			چرا آن را کنی ویرانه؟ - می گویم، نمی گوید.
	به خالش دیده: ای صیاد ماهر، چند مرغ دل			به دام افکنده است این دانه؟ - می گویم، نمی گوید.
	بود، صدق من و جور تو، ورد هر زبان؛ جانم،			مگر خوب است این افسانه؟ - می گویم، نمی گوید.
	تو باور می کنی در حق من کذب رقیبان را؟			بگو این را به من مردانه! - می گویم، نمی گوید.
	به نازی می کشی و با نگاهی زنده ام سازی.			کنی این را تو با بیگانه؟ - می گویم، نه!... می گوید.

مسکو، ۱۹۵۴