لاهوتی (قطعه‌ها و منظومه‌ها)/وطن شادی

وطن شادی منتخب از چاپ ۱۹۴۶ مسکو توسط اداره نشریات به زبان های خارجی

  روئی خوش و بوئی خوش و موئی خوش و دلکش،  
  خندان و غزلخوان.  
  از آمدنش در بدن مرده دمد جان،  
  فتان و پریوش.  
  مو -- عنبر و لب -- شکر و رو -- مجمر آتش  
  یا مهر فروزان.  
  این چیست به این قامت چون سرو خرامان ؟  
  این کیست ؟ کجائیست ؟ --  
  این آله -- شادی است.  
   
  پرواز کند شادی با شهپر زیبا  
  بر قله ی کهسار و به آبادی و صحرا،  
  پرواز کند بر زبر خشکی و دریا،  
  در خاور و در باختر و در همه دنیا،  
  جا جوید و جا لایق او هیچ کجا نیست.  
   
  پرواز کند بر سر دربار امیران،  
  پرواز کند بر در سردار و وزیران،  
  پرواز کند بر گذر دسته ی سیران،  
  هر جا که رسد در بر اینگونه شریران،  
  گوید که در این جای ملوث نتوان زیست.  
   
  گوید که من این راز نهفتن نتوانم:  
  قتلست در این جامعه، رفتن نتوانم،  
  ننگست در این عائله، خفتن نتوانم،  
  مرگست در این نغمه، شنفتن نتوانم،  
  این دزدی و خونریزی و بیداد گری چیست؟  
   
  گوید که من از اصل یکی جنس لطیفم،  
  مقبولم و مطلوبم و محبوب و شریفم،  
  اینگونه که من پاکم و بی عیب و ظریفم،  
  کی لایق ماندن بچنین کنج کثیفم!  
  این خانه فقط جای چنین مردم جانیست.  
   
  پرواز کند شادی با زمزمه ی نیک  
  بر عالم سرمایه چه در دور و چه نزدیک،  
  پرد به سر دهکده و معدن و فا بریک،  
  بیند همه جا مردمی افتاده و تاریک،  
  گوید نتوانم کشم اینجا نفسی بیست.  
   
  گوید که به این طایفه من یار و معینم،  
  خواهم که روم در بر آنها بنشینم،  
  اما چه کنم، من نه از این آب و زمینم،  
  این ذلت و سختی نتوانم که ببینم،  
  با نام من و حال من این وضع منافیست.  
   
  این طایفه خوبند ولی آه ندارند،  
  از ماحصل زحمت خود کاه ندارند،  
  در دایره ی علم و فنون راه ندارند،  
  یک لحظه آزاد و بد لخواه ندارند،  
  من شادیم، این خانه ی اندوه و خرابیست.  
   
  ویران بود این کوچه و شادی بود آباد،  
  زندان بود این کلبه و شادی بود آزاد،  
  شادی نکند جای در این منزل نا شاد.  
  کی خواب کند زندگی اندر بر جلاد؟  
  من روشنی ام، جای من این گور سیه نیست.  
   
  شادی پس از این باز به پرواز در آید،  
  پر باز کند باز و به آواز در آید،  
  از شور و نوا باز به شهناز در آید،  
  در ملک سُوِت با طرب و ساز در آید،  
  چشمش چو به این مملکت افتد بکند ایست.  
   
  بیند همه جا سرو و گل و لاله و باغست،  
  بیند همه جا خرمی و سبزه و راغست  
  بیند همه جا روشنی و برق چراغست،  
  بیند همه جا عید و می ونقل ایاغست،  
  گوید که عجب جای خوش و منزل عالیست!  
   
  هر سو نگرد، هی هنر و کار بیند،  
  هر در گذرد، هی طرب و تار ببیند،  
  هر جا که پرد کشتی طیار ببیند،  
  هر ره سپرد، لشگر جرار ببیند.  
  گوید که از این قوه قویتر بجهان نیست!  
   
  رقصد، که ببین صورت این ملک چه زیباست!  
  خندد، که ببین دامن این خاک چه داراست!  
  گوید، که ببین ملت این مرز چه داناست!  
  الحق که یگانه وطن من فقط اینجاست،  
  اینجا، فقط اینجاست که منزلگه شادیست!  
   
  گوید:" زهی آن مرد که این خانه به من داد،  
  حرمت به کسی کو بمن اینگونه وطن داد،  
  قربان رفیقی که بمن باغ و چمن داد،  
  جا داد بمن، راه بمن داد، ثمن داد،  
  شاباش ستالین که مرا بانی و حامیست! "  
   
   
             مسکو  دسامبر  ۱۹۳۵